چگور

این مطلب را با کمی تاخیر نوشتم (البته نقلی است از گلشیری بیشتر)
خب این هم از علاقه ام به گلشیری عزیز ناشی می شود!!
قضیه بر می گرده به پایین کشیدن مجسمه صدام
به محض اینکه تصاویر را دیدم یاد «فتحنامه مغان» افتادم (توصیه می کنم بخونیدش) این بخش را اجالتا بخونید که ماجرای پایین کشیدن مجسمه شاه است

« سیم به دست اسب محکم شد. سربازها نشستند و تریلی را نشانه گرفتند....اما دیگر دیر شده بود اسب و سوار یله شد، خم شد و افتاد و تمام میدان را لرزاند، حتا آب چهار حوض دور میدان لب پر زد. سربازها ایستادند. و ما، همه ما، که در جوی ها خوابیده بودیم برخاستیم. فقط یک لحظه بود. از کودکیمان دیده بودیمش. گرد و خاک که خوابید دیدیم نیست، آن اسب برخاسته بر دوپا و شیهه زن، و آن سوار با آن کلاه نظامی اش که همیشه افسار اسب را در دست داشت و می تاخت. نبود.پایه مجسمه خالی بود و آنجا بر میانه میدان سر سوار بر سنگفرش کنار پایه فرو رفته بود و چهار پای اسب واژگون به طرف بالا بود،انگار که زنده بود و پاهایش می لرزید. بود ، هنوز بودش. و آن پاهای لرزان زمین را میجست تا جای پا محکم کند، بایستد و سوار بر کوهه زین بنشیند، افسار اسب به دست گیرد ، تا اسب شیهه ای بزند و بر دوپایش برخیزد...
و هرجا که بودیم شروع کردیم همانطور که که برات می رقصید، با دستمال یا بی دستمال دست در دست هم ، دیگر تمتم شده بود. جنگ دیگر تمام شده بود. و اینها ، این سربازها که تفنگهاشان ر روا به ما قراول رفته بودند داشتند ادای جنگ را درمی آوردند. می رقصیدیم و می رفتیم و هرحا کسی خم شده بود و می گریست دستش را می گرفتیم و می چرخاندیمش، حتا اگر دست می کشید تا اشکهایش را پاک کند خم می شدیم دهان نیمه گشوده اش را می بوسیدیم که می دانیم ، این دفعه دیگر برنمی گردد، که صدای تیر بلند شد....»
حالا دوستان عراقی مان می مانند و پایین کشیدن مجسمه ها . نا اینکه بد باشد فرو افتادن تندیس ظلم سی ساله شان که بر ارچین این گندبت قامتی دیگر استوارتر برنخیزد
چنین باد