چگور

استحاله

از دو خصلت خود آگاهم؛ یک تنبلی و دیگری اینکه من اهل مبارزه نیستم. و آیا این دو خود جنبه هایی لز نوعی بی تفاوتی نیستند؟ در برابر حوادث موضعی فعال نمی گیرم و می گذارم ریز و درشتشان آوار شوند بر سرم و خوب که فرو ریختم و ممزوج شدیم به هم و دیگر غیر قابل تشخیص کم کم خود را باز می یابم نه خودی آشنا فقط می دانم که هستم نه اینکه تلاشی درخور بکنم بلکه به گمانم پس می زندشان نیرویی نمی دانم از کجا؟ شاید تغییر هماره و جبری پدیده ها شاید هم برای اینکه نیرویی دوباره بیابند و من هم بدانم که باید منتظر آوار بعدی باشم و مدام تکرار همین که خسته نمی شوم چرا که پذیرفته ام و اگر نخواهم چه؟ تو بگو.

باقی بقایت