چگور

ما بی چرا زنده گانیم
آنان به چرا مرگ خود آگاهانند

لاله و لادن را می گویم که رفتند
نگو که احساساتی نباشم . شاید مرگ مارک ویلیام فو غریب بود و ناگاه، اما نا اگاه هم.
این دو رفتند ، که خود می دانستند و ما هم امیدی روشن نداشتیم به بازگشتشان.
پس کدامین نیرو وادارشان کرد به گزینشی از این گونه.
امید به چه بسته بودند و آیا خود امیدشان بود به سرانجام کار؟
و خود را بنگریم که با بندهای نامرئی سستی اویخته ایم در جهانی که هر سو تیغ هایی پیداست آهخته. و آیا نه اینکه « تلاش از پی زیستن به رنج بار تر گونه ئی ابلهانه می نماید».
باشد که میراث این واقعه به هضم خوریم و این خوره ی زنده گی روزانه ، خورند جانمان نگردد و خود مرگ خویش برگزینیم