خواب بي خيال

به بانگ خروس بي تخمي

بر آشفته باد يا نه

چه باك

كه برهوت و شورآب

به هزار هزار تخم بارور هم

بر و برگي نزايند

من

آن خروس بي تخم ام

به خوابي بي خيال

22/9/90

هفت سین من کو

 

سیب ها را با هم

 دسته ای سبزه  و

                    سرد

                           زرد

. . .

ای زمستان دگر بازنگرد.

 

نوروزتان از غم دور

 

آویخته تار رگبار
بر پود برف پار
بر نقش خاطرم
یاد تو می کند
آغاز این بهار

دیده باشی ام اگر

شرمگین خشم و چین چهره ام گردی

دستی نه از برای یاری

که پایی جسته ام

و گریز و گزیری

که بایدم و

نیست

عکس: مصی شایگان

برای مصی

بی تو
بر بام جهان
حسرت پروازم نیست
آفتابم
مگر از بام تو برخیزد صبح
نفسم با دم تو
سخن ام از لب
و
هر جنبش اندام تو جان می گیرد

آن گاه که می خواندم
به هر نام
این پر اوج ترین صدای جهان
و آن گاه که می بویمش
این هوش ربای بی تا

وآن گاه که نباشد
من خالی
من
هیچ

بی تابانه
دست برگیسویش می سایم
به شوق لمس گونه اش
باشد که لبانم بر لبش آرام گیرد

دانه دانه سپیدی
می ریخت برسرم
جذبه ی خنکای دلپذیر تو بود
و برف

عکس : مصی شایگان

برای مصی


پندار پلیدی ست لحظه ای
اگر جهانم بی تو متصور شود
نقشی بر ماسه ام
از من مگذر که نسیم عبورت
پایان بودنم باشد.




بی تو هر نفسم عذابی است نا چار
بر گرد گورم نشان عطر تو
اگر باشد
گند چال عفنم
گذری را ممکن سازد